De eerste twee weken van mijn vijf maanden Valencia zitten er nog maar net op en ik had al een leuk tripje op het programma staan. Via Happy Erasmus boekte ik samen met mijn huisgenootje Ayla een gecombineerde trip naar Grutas de San José en naar Peñiscola. Afgelopen zondag was het zover en ik deel graag mijn avonturen van deze leuke, volle dag.
Om 6:45 ging mijn wekker en toen had ik héél even spijt dat ik dit tripje had gepland want: zondagochtend en 6:45 uit bed gaat bij mij niet heel goed samen. Vooral om te bedenken dat de mensen hier na een avondje stappen rond 7:30 naar huis gaan en wij dus op weg naar de tram aardig wat half dronken mensen tegen kwamen die hun bed lekker gingen opzoeken. Om 8:30 moesten we verzamelen naast de Universiteit van Valencia. Op onze tickets stond in hoofdletters: BE ON TIME, want anders zou de bus wegrijden zonder ons. Dit hadden wij, als echte Hollanders, nogal letterlijk genomen en daarom stonden we om 7:55 al paraat op de afgesproken plaats. Om 8:25 was er nog steeds geen bus of leiding te bekennen. Die tijd namen de Spanjaarden niet zo nauw, daar kwamen we later die dag ook nog meerdere keren achter. Uiteindelijk was het 8:55 toen we konden vertrekken naar onze eerste bestemming: Grutas de San José.
Bukkend door de grotten
Een klein half uurtje later kwamen we, na een mooie busreis langs de bergen, aan bij de Grutas de San José. Wij kwamen rond 9:20 aan en de grotten openden om 10:15 wat betekende dat we eerst nog wat vrije tijd hadden om rond te lopen in het dorpje waar de grotten zich bevonden. Naast de ingang van de grotten bevond zich een hoge trap naar een kerkje waar wij eventjes binnenliepen. Naast het kerkje kon je met een stalen trap nóg hoger en daar had je een prachtig uitzicht over La Vall d’Uixó, een stad tussen de bergen en als je je omdraaide had je uitzicht op alleen de bergen. Dit keer wel stipt om 10:15 liepen we met de hele groep Erasmus studenten de grotten in. Met mijn 1 meter 76 heb ik de halve route door de grotten bukkend doorgebracht want af en toe stak er een stalactiet (of was het nou een stalagmiet?) recht naar beneden die, als je even niet op lette, zo je hoofd doormidden zou zagen. Ik voelde me zo wel een echte avonturier, bukkend door de smalle, warme grotten, onderweg naar het water.
Eenmaal aangekomen bij het water konden we instappen in een bootje om vervolgens varend onze route verder te vervolgen. Een indrukwekkende route, door helder blauw water en door de prachtige grotten. Mocht je nou claustrofobisch zijn, dan zou ik deze grotten overslaan. Soms waren de grotten waar we doorheen voeren zó smal dat we met zijn allen bijna plat in het bootje moesten bukken zodat we onze hoofden niet stootten. Dit wilde ik natuurlijk graag even vastleggen dus pakte ik mijn telefoon uit mijn zak om foto’s te maken. Ik kreeg gelijk al op mijn kop van de ‘kapitein’ van ons bootje dat hier absoluut geen foto’s mochten worden gemaakt. Maar bad ass als ik ben heb ik dit vanuit mijn jaszak toch gedaan want dit was te mooi om niet vast te leggen. Helaas was het wel erg donker waardoor de foto’s niet top kwaliteit zijn geworden maar hé, ik kan tenminste een beeld geven van hoe de grotten er van binnen uitzagen.
Uitzicht om bij weg te dromen
Na het avontuur in de grotten was het tijd voor onze volgende bestemming: Peñiscola. Dit was ongeveer een uurtje rijden vanaf Grutas de San José. Inmiddels was het zonnetje lekker doorgebroken en aangezien Peñiscola aan het strand lag hadden we er zin in! Rond 13:00 kwamen we aan bij het pittoreske stadje Peñiscola. Het kasteel bovenop het schiereiland viel ons meteen op. Deze zouden we later in de middag ook bezoeken met een gids maar we konden het niet laten om alvast omhoog te klimmen op de rots die 67 meter boven zeeniveau ligt. Dit vonden we zó mooi! De authentieke witte smalle huisjes met versierde balkonnetjes en smalle kronkelende straatjes zagen er zo schattig uit. Sommige huisjes waren helemaal versierd, zo ook ‘La casa de las Conchas’, letterlijk vertaald: het huis met de schelpen. Daarna hebben we nog even langs de boulevard van het strand gelopen, helaas waaide het héél hard waardoor lekker op het strand liggen er niet in zat.
Om 14:30 was het tijd voor de rondleiding door het Castello de Papaluna. Uiteindelijk werd dat 20 minuten later want de leiding zat nog even lekker een kopje koffie te drinken op een terras. Tranquilo, tranquilo.. Omdat we met zó’n grote groep waren zijn Ayla en ik er tijdens de rondleiding tussen uit gesneakt en op eigen houtje het kasteel gaan ontdekken. De ruimtes waren mooi, maar persoonlijk hebben wij niet zoveel met geschiedenis. Wij gingen liever wat selfies maken op de top van het kasteel. Na het beklimmen van een súper smalle en steile trap kwamen wij bij de top van het kasteel. Wáuw, dit was spectaculair! Dit was echt een uitzicht om bij weg te dromen en hier heb ik dan ook veel foto’s van gemaakt. De selfies waren allemaal mislukt door de té harde wind, helaas. Vanaf hier kun je kijken naar de haven, het strand, de oude stad Peñiscola en de botanische tuinen die zijn aangelegd door Paus Benedictus XIII (Pedro de Luna) die tussen 1411 en 1423 in dit kasteel in Peñiscola woonde. Deze botanische tuinen horen nog bij het kasteel en kun je dus ook alleen bezoeken in combinatie met een bezoek aan Castello de Papaluna.
Verborgen pareltje
Na het bezoek aan het kasteel hadden we nog tot 18:30 vrije tijd om ergens wat te gaan eten en drinken en om te winkelen. Helaas was er op zondag niet veel geopend maar uiteindelijk vonden we een cafeetje aan de boulevard die geopend was. Café Delfos, het zag er niet spectaculair uit maar we zagen dat ze tapas hadden en wij waren zó hongerig dat we het wel prima vonden. We wilden plaatsnemen buiten voor het café, helaas in de schaduw maar meer keus was er niet. Dachten we. Totdat de eigenaar zei dat we met hem mee moesten lopen. We hadden geen idee waarom maar we volgden hem dwars door het café en uiteindelijk kwamen we via een trappetje op een verborgen terras terecht. Wow, dit hadden we even niet verwacht. Vol in het zonnetje, uitzicht op de stad Peniscola, en tussen vele tropische planten en bomen. Het zat hier zo gezellig en lekker warm dat we hier zo’n twee en een half uur hebben gezeten. Hongerig als we waren bestelden we bijna alle tapas die hier op de kaart stonden. We kregen een tafel vol kleine broodjes met tomaat en ham en met ansjovis en paprika, een napolitana (soort croissantje met ham en kaas) en als toetje namen we een donut. Dit was de lekkerste donut ever want wij was wárm! Zo lekker! Helaas nam de honger het bij mij over waardoor ik helemaal vergeten ben een foto te maken van dit prachtige terras, oeps. Om 18:30 was het tijd om weer bij de bus te verzamelen. Moe, maar voldaan zijn we toen in zo’n anderhalf uur terug naar Valencia gereden. Nagenietend van een drukke maar vooral mooie trip!
Geschreven door Ylze, tekstschrijver voor Verrassend Valencia, gek op eten, festivals, winkelen en alles wat gezellig is.
Laat een bericht achter